Τα νεύρα μου!

Με ρωτάνε τι κάνω. Τους απαντάω καλά. Με πιστεύουν άραγε; Πρόβλημά τους. Για να με ρωτούν... δεν καταλαβαίνουν. Πως μπορώ να τους απαντήσω από τη στιγμή που εγώ η ίδια δεν ξέρω. Από τη στιγμή που δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τι μου έχει συμβεί, από τη στιγμή που απλά αρνούμαι να το σκέφτομαι. Και δεν είναι πως δεν προσπαθώ...προσπαθώ, αλλά κάθε φορά είναι σαν ένα αγκάθι να διαπερνά την καρδιά μου, να την πληγώνει και εκείνη να αιμορραγεί. Και είναι ο πόνος αβάσταχτος, γι' αυτό τον αποφεύγω. Γι' αυτό λέω καλά και μένω εκεί..... άλλωστε ζω, δεν είμαι άρρωστη οπότε....ψέματα δεν λέω.

Δεν προσπαθώ να εξηγήσω. Γιατί όποιος δεν το χει ζήσει απλά δεν θα καταλάβει και όποιος το έχει ζήσει καταλαβαίνει χωρίς να με ρωτά. Οπότε...μάταιο. Απλά νοιώθω ανήμπορη, νοιώθω μόνη, νοιώθω πως δεν μπορώ να πάρω βοήθεια από πουθενά. Όχι γιατί δεν έχω άτομα δίπλα μου να με βοηθήσουν και να με στηρίξουν (κάθε άλλο μάλιστα, και (τον) τους ευχαριστώ όσο δεν παίρνει) απλά γιατί δεν ξέρω τι βοήθεια να ζητήσω, πως θα μπορούσα να βοηθηθώ. Γιατί απλά δεν μπορώ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ.