Παίζοντας με τις λέξεις.........

Πόσο, πόσο μπορεί ένα σ’ αγαπώ ένα θιγμένο εγωισμό
να τον γλυκάνει, πόσο...

Πόσο μπορεί μια αγκαλιά
Σε μια έρημη ακρογιαλιά να σε μεθύσει, πόσο...

Πόσο μπορεί ένα ξαφνικό
ήρθα για λίγο να σε δω να σε τρελάνει, πόσο...

Πόσο να νιώθει τυχερός
ένας άνθρωπος απλός όταν τα ζήσει, πόσο...

Κάπως έτσι τα λέει ο Γιαννάκης και δεν φαίνεται να έχει άδικο. Ένα απλό χαμόγελο, ένα ξαφνικό μήνυμα στο κινητό, ένα σημείωμα στο ψυγείο……. ο κόσμος είναι ξαφνικά δικός σου, στα πόδια σου, αν και αυτά τα τελευταία βγάζουν φτερά και απογειώνονται……….
Τι γίνεται όμως όταν συμβαίνει το αντίθετο; Όταν μια λέξη, μια πρόταση έρχεται να αντηχήσει τόσο λάθος στα αυτιά σου; Ή στα αυτιά του συνομιλητή σου; Όταν λέγεται κάτι και δεν ακούγεται όπως όφειλε να ακουστεί; Όταν μια λάθος κουβέντα, μια λάθος έκφραση έρχεται να χαλάσει την καλή διάθεση – που μεταξύ μας μάλλον δεν ήταν και τόσο καλή από την αρχή.
Είναι μερικές φορές που τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο σοβαρά………. Μπορεί κάτι που μόνο για πλάκα θα μπορούσε να ειπωθεί να φανεί στον άλλο σαν σοβαρή και βαρύγδουπη δήλωση. Και όλα να πάρουν μια διαφορετική τροπή!! Και ξαφνικά μένει ένα κενό….. ένα βλέμμα που ταξιδεύει αλλού, μια ψύχρα που έρχεται και κάθεται πάνω στην ψυχή σου. Και εύχεσαι να μπορούσε μόνο να καταλάβει……χωρίς να πεις κουβέντα, χωρίς να ανοίξεις το στόμα σου, χωρίς…….
Μην παίζεις με τις λέξεις μου λέει και φαίνεται να έχει δίκιο. Και ίσως αυτό είναι το πρόβλημα, δεν παίζω, απλά τις παίρνω στα σοβαρά. Ακόμη κι όταν δεν θα έπρεπε….