Δεύτερη εφηβεία... ή μήπως ενηλικίωση;

Τώρα στα 30 μου; Είναι δυνατόν; Κι όμως έτσι αισθάνομαι, δεν ξέρω ίσως είναι περίεργη η φάση της ζωής μου , απλά.... συζητήσεις επί συζητήσεων για το τι είναι σωστό, τι λάθος, τι πρέπει, τι δεν πρέπει, τι δεν θα σε προδώσει, τι θα σε απογοητεύσει στο μέλλον κλπ κλπ. Κι εγώ αισθάνομαι να μη βγάζω άκρη και μπερδεύομαι. Όπως τότε που ήμουν δεκατέσσερα, δεκαπέντε...πόσες ώρες δεν φάγαμε μέσα στο A Paris προσπαθώντας να εξηγήσουμε τον κόσμο. Εντάξει, τότε ήμουν ίσως περισσότερο απόλυτη στις απόψεις μου. Τώρα έχω αρχίσει να αναθεωρώ καταστάσεις, πρόσωπα και πεποιθήσεις...αλλά και πάλι, άκρη δεν φαίνεται να βγαίνει.
Είμαι μόνο εγώ άραγε; Κοιτώντας δίπλα μου δεν το νομίζω καθόλου. Τόσοι άνθρωποι, που έχουν από καιρό αφήσει τα 30, συνεχίζουν να ψάχνονται και αυτοί... για πόσο ακόμη; Ίσως και για πάντα φαντάζομαι.... Και δεν είναι απόλυτα κακό αυτό. Γιατί όταν ψάχνεις, εναλλάσσεσαι, αλλάζεις και αναθεωρείς, εξακολουθείς να υπάρχεις και να μεταμορφώνεσαι. Συνεχίζεις να ζεις και να δίνεις το δικό σου αγώνα...Όχι δεν είναι καθόλου κακό αυτό.
Είναι και οι άλλοι - αυτοί που υποστηρίζουν πως την έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι, πως έχουν φάει τα μούτρα τους και γι' αυτό είναι οι απόψεις τους πια παγιωμένες. Δεν τους κατηγορώ - δίκιο θα' χουν κι αυτοί.
Απλά για 2 πράγματα είμαι σίγουρη σε αυτή τη ζωή:
1) Ότι για τίποτε δεν μπορεί να είσαι σίγουρος - οκ, αυτό δεν είναι δική μου ανακάλυψη παρά λόγια σοφών ανδρών που τα ασπάζομαι
και
2) Ότι εγώ είμαι εγώ και αντιδρώ με τρόπο που ούτε εγώ δεν μπορώ να προβλέψω στην κάθε δεδομένη περίσταση και δεν έχω πρόβλημα να μάθω μέσα από τα λάθη μου ακόμη και σπάζοντας τα μούτρα μου απέναντι στις γροθιές όχι μόνο αντιπάλων αλλά και φαινομενικά συμπαικτών.
Αυτά.