Το δράμα ενός δημοσίου υπαλλήλου……

Παρασκευή πρωί, το μάτι δεν λέει να ανοίξει κι όμως στις 7 π.μ. πρέπει να κτυπήσω την κάρτα. Επιστρατεύω λοιπόν ότι κουράγιο μου έχει απομείνει – που θα πάει θα έρθει και το μεσημέρι και θα ξαναβρώ την αγαλλίαση που μου προσφέρει το στρώμα του κρεβατιού - και ξεκινώ το ταξίδι μου για το κέντρο. Αύγουστος ευτυχώς και το λεωφορείο μπορεί να αργεί λίγο να περάσει αλλά έχει θέσεις κενές και δεν είναι ανάγκη να κάνω τον Ταρζάν κάθε φορά που φρενάρει απότομα ο οδηγός.
Στάση Σύνταγμα και παρακαλώ τα πόδια μου να με στηρίξουν μέχρι το παρακάτω τετράγωνο. Εκεί βρίσκεται στο δρόμο μου ένα coffee right και ένας Freddo Capuccino μοιάζει άκρως δελεαστικός!! Αλλά μπα...
7 το πρωί καλοκαιριάτικα δεν έχουν ανοίξει ούτε οι καφετζήδες. Δεν έχει λέει ζεσταθεί η μηχανή! Από τις 7:30 και μετά ίσως... Τι ζητάω η κακομοίρα, έναν καφέ τις αρεσκείας μου πρωί πρωί!! Μήπως είμαι παράλογη ή υπερβολική;
Θυμώνω αλλά συνεχίζω. Θα βολευτώ με έναν διπλό ελληνικό στο γραφείο και ας φτάνει η θερμοκρασία στους 38ο βαθμούς. Θα ανάψω και το air condition βεβαίως, ασχέτως αν η απόδοσή του δεν είναι ικανοποιητική. Θα ανάψω και το air condition του διπλανού γραφείου, που ξέρεις κάτι μπορεί να γίνει και με τα δύο μαζί! Και θα περιμένω καρτερικά, να ξυπνήσει και η υπόλοιπη Αθήνα για να νιώσω πάλι φυσιολογική...