Η καλή μέρα....

...από το πρωί φαίνεται. Και πως να είναι καλή όταν σηκώνεσαι από το κρεβάτι άρον άρον γιατί δεν θα προλάβεις, περιμένεις αρκετά λεπτά στη στάση για να περάσει επιτέλους το κατάλληλο λεωφορείο, και όταν επιτέλους αυτό περνάει δοκιμάζεις την ψυχική σου ηρεμία γιατί ένας κακόμοιρος Πακιστανός χτυπάει συνεχώς το κεφάλι του στο διπλανό κάθισμα - απίστευτο πως δεν ξύπνησε ο τύπος, πρέπει να είχε να κοιμηθεί χρόνια - και ένας ημίτρελος παππούς αρχίζει ξαφνικά και χωρίς λόγο και αιτία να φωνάζει .....
Και εσύ αν και προσπαθείς να χαθείς μέσα στους ήχους της αγαπημένης σου μουσικής, δεν μπορείς να μην επηρεαστείς από την όλη φάση, σου έρχεται να ξυπνήσεις τον πακιστανό για να γλυτώσει το καρούμπαλο και τον τρομερό πονοκέφαλο που δεν θα ξέρει από που προήλθε και σκέφτεσαι τι άλλο σε περιμένει Δευτέρα πρωί πρωί, σε μια Αθήνα που λιώνει στους 42 βαθμούς κελσίου, με τη ζέστη να επηρεάζει τους ανθρώπους μ' έναν απροσδιόριστο, σαν την πανσέληνο, τρόπο!! Μια μέρα είναι όμως που θα πάει.... θα περάσει.