Τα χω πάρει...

....με μένα, με τον εαυτό μου, με το εγώ μου, με αυτόν τον άθλια διογκωμένο εγωισμό που φαίνεται να με πρήζει κατά καιρούς. Και δεν μπορώ να τον καταλάβω και μάλλον δεν μπορεί να με καταλάβει και αυτός. Χάος. Πως είναι δυνατόν να τσαντίζεσαι για κάτι ενώ ξέρεις πολύ καλά πως δεν θα έπρεπε καθόλου να τσαντιστείς, πως ο άλλος λειτουργεί κανονικά και πως το πιθανότερο έτσι θα λειτουργούσες και εσύ; Ε; Πως;
Και ενώ όλα αυτά περνάνε απ' το μυαλό σου και σκέφτεσαι πως μια κατάσταση είναι κανονική θα έπρεπε ως νορμάλ άνθρωπος - ποιος είναι ο νορμάλ άνθρωπος θα μου πεις τώρα - να μην μουτρώσεις, να μη θυμώσεις, να μην κάνεις καν θέμα. Και αντί γι' αυτό, νοιώθεις το αίμα να κυλά πιο έντονα στις φλέβες σου και το κεφάλι σου να πιέζεται από το θυμό καθώς ένα μικρό διαβολάκι με το παρατσούκλι θιγμένος εγωισμός κάνει τα νεύρα σου να τεντώνουν. Χωρίς μάλιστα να έχει δίκιο. Ουφ.

Τα χω πάρει …οι σκέψεις στριφογυρίζουν άτακτα στο μυαλό μου, τα δάκρυα κυλούν ανεμπόδιστα από τα μάτια μου… και στέκω εδώ, ανήμπορη να εξηγήσω το γιατί– όχι μόνο στον άλλο αλλά ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.