Μετακομίζω........ κι ας μη χωρίζω!

Πακετάρω όμως, ξεκαθαρίζω, κουβαλάω...ΠΑ ΝΙ ΚΟΣ. Κούτες από εδώ, κούτες από εκεί - πόσες κούτες χρειάζονται για να χωρέσει όλη η ζωή ενός ανθρώπου!! Πόσο μάλλον δύο ανθρώπων. Π Ο Λ Λ Ε Σ !! Κούτες, κουτιά, παρακουτάκια, σακούλες, βαλίτσες και ότι άλλο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μέσο μεταφοράς... Κάπου πρέπει να χωρέσουν όλα, μα δε γίνεται. Κάποια θα μείνουν πίσω, ή θα μείνουν για πολύ καιρό μέσα στις κούτες που έρχονται να χρησιμεύσουν τώρα σαν αποθηκευτικός χώρος. Και εσύ πρέπει να κάνεις την επιλογή. Τι θα αποχαιρετίσεις εδώ, τι θα πάρεις μαζί σου, τι θα κρατήσεις για το μέλλον... ποια κριτήρια να είναι σωστά για την επιλογή.
Με ψυχοπλακώνει κάποιες στιγμές αυτή η διαδικασία. Τόσα πράγματα, αντικείμενα, αναμνήσεις... φαντάζουν όλα κάπως άχρηστα τελικά. Τι τα μάζευα όλα τόσο καιρό! Κάποια είχα χρόνια όχι μόνο να τα χρησιμοποιήσω αλλά και να τα βρω στο δρόμο μου. Και πάλι εμφανίζω ένα δισταγμό για να τα πετάξω, να τα αποχωριστώ. Δεν θέλω να δένομαι με τα πράγματα, δεν θέλω καν να έχω πολλά πράγματα στο σπίτι, λίγα και καλά - είναι και πιο εύκολο το ξεσκόνισμα έτσι. :-) Κάποτε συνήθιζα να επισκέπτομαι ένα μέρος και να αγοράζω κάποιο ενθύμιο. Όχι πια.... τώρα παίρνω για ενθύμιο τις αναμνήσεις μου και καμιά φωτογραφία - και μάλιστα ψηφιακή.
Μετακομίζω και βάζω τα πράγματα σε κούτες για τη μεταφορά. Μια πρώτη εκκαθάριση ήθελα να γίνει εκεί. Ίσως και να έγινε... μια μικρή. Είναι στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να πετάει τα πράγματα στις κούτες - αδιακρίτως - με τη δικαιολογία ότι θα τα ξεκαθαρίσω μετά. Όταν δω τι θα χωρέσει, τι θα ταιριάξει, τι μπορεί να χρειαστεί.... αν χρειαστεί. Που δεν το βλέπω.

Έχει και τη γλύκα του πάντως το όλο σκηνικό.... τη γλύκα της προσμονής για μια νέα αρχή, μια καινούρια φωλιά για το χειμώνα που έρχεται...για τους χειμώνες που θα έρθουν....όσοι κι αν είναι αυτοί....