.......blues......

Μακάρι να φταίει η βροχή.....γι' αυτήν την μελαγχολική διάθεση.... γιατί κάποτε η βροχή θα σταματήσει!

Αν δεν φταίει αυτή όμως; Έτσι κι αλλιώς χθες δεν φαινόταν να έχει τέτοιες επιδράσεις. Μάλλον ακριβώς τις αντίθετες είχε. Γιατί πως είναι δυνατόν να μελαγχολήσεις όταν είσαι αραχτή στον καναπέ, στη ζεστασιά μιας ψιλής κουβερτούλας, ώρες μπροστά στην τηλεόραση με τη συνοδεία ενός καφέ και φυσικά μιας σοκολάτας και μάλιστα παρέα με το μωρό σου; Είναι; Δεν είναι δυνατόν βέβαια...ειδικά στην περίπτωσή μου, που οι στιγμές χαλάρωσης και σπιτικής θαλπωρής δεν είναι και τόσο συχνές, αν όχι σπάνιες!

Το χθες πέρασε όμως και το σήμερα είναι διαφορετικό. Η μέρα ξεκινά με το γραφείο όπου τον τελευταίο καιρό επικρατεί πανικός!! Νέα άτομα, νέες καταστάσεις, συνεχόμενες αλλαγές και σ' όλα αυτά μια αποκαρδιωτική στασιμότητα. Φταίω εγώ; Μήπως έπρεπε να παίζω διαφορετικά το παιχνίδι; Μήπως θα πρέπει να είμαι μέσα σε όλα και όχι απλώς παρατηρητής; Μήπως κάνω κάτι λάθος; Και αν ναι, τι; Να αλλάξω, να παραμείνω, να... έχω μπερδευτεί ξανά, γιατί ναι, σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά. Το έχω αισθανθεί πάλι αυτό το απαίσιο συναίσθημα. Απλά δεν θυμάμαι πως να το αποβάλλω!

Απορώ

Γιατί έξω από το γραφείο δεν έχουμε βάλει ακόμη ένα κόκκινο φωτάκι; Δεν είναι υποχρεωτικό;

Ταξιδεύοντας

Σε συνέχεια του χθεσινού post...............

Υπάρχει ωραιότερος τρόπος απόδρασης απ' το ταξίδι; Ταξιδεύω.... Περιφέρω το κορμί μου, τις αισθήσεις μου, τη σκέψη μου, την ψυχή μου έξω από τα τετριμμένα. Μέσα στο σώμα μου και μακριά απ' αυτό.
Ταξιδεύω.... Παίρνω διακοπές απ' τις ίδιες μου τις συνήθειες, από τις κατασταλαγμένες ιδέες μου, από τη ρουτίνα μου.
Ταξιδεύω.... Παίρνω τα μάτια μου και φεύγω... Απροσπέλαστος στην ανία, ευάλωτος στο παράξενο, επιδεκτικός στη σαγήνη του καινούργιου, σταθερός και ασταθής μαζί, εύπλαστος, διαθέσιμος.....
Ταξιδεύω κι αλλάζω τοπίο, κι αλλάζω μάτια για να το κοιτάξω, κι ανακαλύπτω, κι ανακαλύπτομαι.

Απόσπασμα από κείμενο της Ευρυδίκης Τρισόν - Μιλσανή

Μα τι ζητάω;

Τι ζητάω; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω...... Ούτε καν αυτό. Σε έναν πρόσκαιρο παράδεισο χαλάρωσης ξεκούρασης και ανανέωσης θα ήθελα να πάω αλλά δεν μου κάθεται. ΔΥΣΤΥΧΩΣ. Έχω να πάω κάπου - μια εκδρομή, ένα ταξίδι, κάτι... από τα τέλη Ιουλίου νομίζω. Αν είναι δυνατόν! Ποιος εγώ; Οι φίλοι μου είναι σίγουρο ότι έχουν αρχίσει να ανησυχούν. Κι εγώ μαζί τους βεβαίως.
Πρέπει να φύγω.....θα φύγω.....θα την κάνω σας το λέω. Αυτό που με έχει προβληματίσει μόνο είναι ο προορισμός.
Από τη μία θέλω να πάω κάπου που έχω ξαναπάει για να μη χρειαστεί να κάνω οτιδήποτε, να μη δω καινούρια μέρη, να μην κάνω ανακαλύψεις, να μην τρέχω από εδώ και από εκεί κλπ κλπ. Μια ωραία θέα θέλω να έχει μόνο για να μπορέσω να ξεκουραστώ. Τίποτα άλλο.
Και από την άλλη θέλω να φύγω καμιά βδομάδα, να πάω στο εξωτερικό. Στην Πόλη θα θελα να πάω τώρα - όπως κάποιος μου είχε υποσχεθεί. Ωραία εποχή για την Πόλη, έτσι δεν είναι; Μ' αυτόν τον καιρό που δεν λέει να αποφασίσει πως να συμπεριφερθεί..... Στον Βόσπορο......... στην Αγιά Σοφιά......στις φτωχογειτονιές.......στα δρομάκια...... Σαν να έχω ήδη φθάσει εκεί. Θα φύγω.....κι όποιος θέλει ακολουθεί.

Ποιος κέρδισε στις χθεσινές εκλογές???

Μα φυσικά ΕΓΩ. Και τι;

• ένα υπέροχο πρωινό στο κρεβάτι - όπου η σοκολάτα είχε την αποκλειστική πλειοψηφία
• χουχούλιασμα κάτω από το ζεστό πάπλωμα - καθώς η μέρα είχε το χρώμα του χάρτη όπου δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει το εκλογικό αποτέλεσμα (σ.σ. γκρι)
• καφεδιά με φίλους που είχα να δω από τότε που ο Αγραπίδης δεν ήταν δήμαρχος του Πειραιά - ε καλά, όχι από τότε, αλλά εδώ και πολύ καιρό

Έχουν και τα καλά τους οι ετεροδημότες δεν μπορώ να πω. Είναι πιο ωραίες οι εκλογές στην εξοχή.... Άσε που έξω από το εκλογικό κέντρο - ένα και μοναδικό εννοείται - δεν υπήρχαν πεταμένα χιλιάδες χαρτιά από αφεντομουτσουνάρες που κανείς δεν γνωρίζει αλλά μόνο συγκεντρωμένοι συγγενείς και φίλοι των διαφόρων υποψηφίων.

Το αποτέλεσμα βγήκε οπότε η διαδικασία δυστυχώς δεν θα επαναληφθεί την επόμενη Κυριακή. Η μήπως θα μπορούσε παραλείποντας μονάχα τη διαδικασία της ψηφοφορίας;;; ...χμμμμμμμμμ, ενδιαφέρον!!

Μια βροχή...

όχι μόνο δεν θα μας σώσει αλλά μάλλον προκαλεί τον πανικό στη χώρα που ζούμε. Λοιμοί, καταποντισμοί, πλημμύρες, καταστροφές κλπ κλπ. Και φυσικά απίστευτη κίνηση στους δρόμους της Αθήνας! Ποιος τρελός έχει την απαίτηση να φύγει από το σπίτι του μια λογική ώρα για να πάει στη δουλειά του την μέρα που βρέχει...ΚΑΝΕΙΣ. Τουλάχιστον μια ώρα πιο νωρίς και με λίγη τύχη μπορεί και να φτάσεις on time. Όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν μπορείς να καβαλήσεις και το παπί... γιατί θα μεταμορφωθεί σε βρεγμένο. Αλήθεια, πως βγήκε αυτό "σαν βρεγμένη πάπια". Τι κακό έχουν οι βρεγμένες πάπιες, οεο;
Βέβαια, έχει και τα καλά της η όλη φάση. Αρκεί να μη χρειάζεται να βγεις από το σπίτι - και να μην πάρει το σπίτι σου ο χείμαρρος έτσι ξαφνικά εννοείται. Ναι τότε είναι ωραία η βροχή. Γενικά να χουχουλιάζεις με μια καφεδιά στο σπίτι, να βρίσκεσαι σε μια καλή αγκαλιά και να ακούς τη μουσική των σταγόνων της βροχής, να ξυπνάς για λίγο από την έντονη μπόρα και μετά να συνεχίζεις τον ύπνο σου κάτω από την ασφάλεια του προστατευτικού σου παπλώματος...έτσι ναι,είναι ωραία!!

Μετακομίζω........ κι ας μη χωρίζω!

Πακετάρω όμως, ξεκαθαρίζω, κουβαλάω...ΠΑ ΝΙ ΚΟΣ. Κούτες από εδώ, κούτες από εκεί - πόσες κούτες χρειάζονται για να χωρέσει όλη η ζωή ενός ανθρώπου!! Πόσο μάλλον δύο ανθρώπων. Π Ο Λ Λ Ε Σ !! Κούτες, κουτιά, παρακουτάκια, σακούλες, βαλίτσες και ότι άλλο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μέσο μεταφοράς... Κάπου πρέπει να χωρέσουν όλα, μα δε γίνεται. Κάποια θα μείνουν πίσω, ή θα μείνουν για πολύ καιρό μέσα στις κούτες που έρχονται να χρησιμεύσουν τώρα σαν αποθηκευτικός χώρος. Και εσύ πρέπει να κάνεις την επιλογή. Τι θα αποχαιρετίσεις εδώ, τι θα πάρεις μαζί σου, τι θα κρατήσεις για το μέλλον... ποια κριτήρια να είναι σωστά για την επιλογή.
Με ψυχοπλακώνει κάποιες στιγμές αυτή η διαδικασία. Τόσα πράγματα, αντικείμενα, αναμνήσεις... φαντάζουν όλα κάπως άχρηστα τελικά. Τι τα μάζευα όλα τόσο καιρό! Κάποια είχα χρόνια όχι μόνο να τα χρησιμοποιήσω αλλά και να τα βρω στο δρόμο μου. Και πάλι εμφανίζω ένα δισταγμό για να τα πετάξω, να τα αποχωριστώ. Δεν θέλω να δένομαι με τα πράγματα, δεν θέλω καν να έχω πολλά πράγματα στο σπίτι, λίγα και καλά - είναι και πιο εύκολο το ξεσκόνισμα έτσι. :-) Κάποτε συνήθιζα να επισκέπτομαι ένα μέρος και να αγοράζω κάποιο ενθύμιο. Όχι πια.... τώρα παίρνω για ενθύμιο τις αναμνήσεις μου και καμιά φωτογραφία - και μάλιστα ψηφιακή.
Μετακομίζω και βάζω τα πράγματα σε κούτες για τη μεταφορά. Μια πρώτη εκκαθάριση ήθελα να γίνει εκεί. Ίσως και να έγινε... μια μικρή. Είναι στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να πετάει τα πράγματα στις κούτες - αδιακρίτως - με τη δικαιολογία ότι θα τα ξεκαθαρίσω μετά. Όταν δω τι θα χωρέσει, τι θα ταιριάξει, τι μπορεί να χρειαστεί.... αν χρειαστεί. Που δεν το βλέπω.

Έχει και τη γλύκα του πάντως το όλο σκηνικό.... τη γλύκα της προσμονής για μια νέα αρχή, μια καινούρια φωλιά για το χειμώνα που έρχεται...για τους χειμώνες που θα έρθουν....όσοι κι αν είναι αυτοί....