Νιααρρρρρρρρρ

Το μόνο σημείο που ταυτίζομαι με τις γάτες.....Garlfield!

Σπαρίλα....

είναι από αυτές τις ημέρες τις γκρινιάρικες, από αυτές που δεν χωράς πουθενά, που σου φταίνε όλα και όλοι. Κυρίως ΟΛΟΙ. Συγγενείς, συνάδελφοι, φίλοι και γνωστοί, οι γύρω σου αδιακρίτως - χωρίς συγκεκριμένη αιτία αλλά σίγουρα με κάθε μικρή αφορμή... Μάλλον ο εαυτός μου θα φταίει, δεν μπορεί να είναι τόσο γενικευμένο το κακό και μάλιστα σημερινό...

Ίσως ο καλύτερος τρόπος για να αποχαιρετίσεις το καλοκαίρι..

είναι τελικά

• ένα beach party.

Μια όμορφη βραδιά του Σεπτεμβρίου - την τελευταία ίσως που δεν την χαρακτήρισαν οι ξαφνικές νεροποντές - σε μια ήρεμη παραλία της Αττικής, με καλή μουσική, πολύ ποτό και αλλοπρόσαλλη παρέα. Κάποιοι τολμηροί βούτηξαν κιόλας στα δροσερά νερά της νυχτερινής θάλασσας. Οι υπόλοιποι αρκεστήκαμε σε χορούς πάνω στην άμμο - ευτυχώς η σαγιονάρα της Μαρίας βρέθηκε τελικά ύστερα από πεντάλεπτη αναζήτηση - σε συζητήσεις φλύαρες και πειράγματα συναδελφικά, στη χάζη του φεγγαριού .... ενός φεγγαριού, που δεν είναι Αυγουστιάτικο πια, αλλά που τόσο φαίνεται η θάλασσα να του ταιριάζει!

• μια καλοκαιρινή θεατρική παράσταση.

Μιας δημοτικής θεατρικής ομάδας όπου ο φίλος μιας φίλης ή καλύτερα δύο φίλων συμμετέχει. Ευχάριστη ατμόσφαιρα, εύθυμα γέλια, χαρούμενες φωνές, φιλικά και συγγενικά χειροκροτήματα.....και η κουρτίνα του τέλους πέφτει, μαζί με την αυλαία του καλοκαιριού που δίνει τη θέση του στο φθινόπωρο με τα μπουφάν και τις νυχτερινές δροσιές του.

• μια συγκέντρωση με φίλους στο σπίτι.

Με την ευκαιρία της ονομαστικής μου εορτής, Κυριακή βράδυ, βρεθήκαμε όλοι μαζί στο σπίτι (της Ν. Σμύρνης δηλαδή). Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν...... Διαφορετική περιοχή, καινούριο σκηνικό αλλά παρόμοια φαγητά και ίδιες γνώριμες φάτσες.... τα φιλαράκια μου. Ήταν όλοι εκεί - ναι, ακόμη και ο Θάνος και ο Κωνσταντίνος, πως έγινε αυτό και δεν δούλευαν και οι δυο, απίστευτο - παλιοί φίλοι και καινούριοι γνώριμοι, με τίμησαν με την παρουσία τους και ήταν όμορφα. Είχα τόσο καιρό να τους δω όλους μαζί.

Στους έντονους ρυθμούς της καθημερινότητας χανόμαστε κάποιες στιγμές και ακολουθεί ο καθένας τα δικά του μονοπάτια. Κάτι τέτοιες ευκαιρίες είναι ότι καλύτερο για ένα γρήγορο catch up, για μια ανανέωση του ραντεβού για μια επόμενη φορά.

Κάποιοι άλλαξαν δουλειές, κάποιοι έφυγαν από άλλες, κάποιοι επιτέλους οδηγούν, κάποιοι βρίσκονται ακόμη σε διακοπές, κάποιοι μόλις γύρισαν, κάποιοι ετοιμάζουν νέα σπίτια και μετακομίσεις, κάποιοι περιμένουν μωρό, κάποιοι έχουν τρεξίματα με τους γιατρούς, κάποιοι απλά συνεχίζουν όπως τους ξέραμε...όλοι πάντως είχαν κάτι να πουν..... μαζεμένοι γύρω από το τραπεζάκι στο σαλόνι - σαν μια προσπάθεια να μην σπάσει ο κύκλος της φιλίας ή να προετοιμαστούμε για τα χειμωνιάτικα βράδυα που έρχονται και τις συζητήσεις γύρω από το τζάκι!

Τι μέρα κι αυτή.......

Πανικός. Από το πρωί.... μια αγχώδης κατάσταση, ένα γενικό τρέξιμο, too many things are going on. Είναι και του Τίμιου Σταυρού σήμερα, είχαμε και τις Σταυρούλες να διαδέχονται η μία την άλλη, με γλυκά, αλμυρά κλπ κλπ.. ζάλη. Μην ξεχάσω να πάρω το Σταύρο, τη Βιβή, την κυρά Βούλα......Τελικά μήπως είναι μεγάλη γιορτή;
Έχει και γενέθλια ο μπαμπάς σήμερα, να τα εκατοστήσει, να τον χαίρομαι κλπ. κλπ.
Τέλος πάντων....μεσημέριασε ήδη και ίσως να χαλαρώσουν οι ρυθμοί. Αύριο είναι απλά Παρασκευή. :)

Τα χω πάρει...

....με μένα, με τον εαυτό μου, με το εγώ μου, με αυτόν τον άθλια διογκωμένο εγωισμό που φαίνεται να με πρήζει κατά καιρούς. Και δεν μπορώ να τον καταλάβω και μάλλον δεν μπορεί να με καταλάβει και αυτός. Χάος. Πως είναι δυνατόν να τσαντίζεσαι για κάτι ενώ ξέρεις πολύ καλά πως δεν θα έπρεπε καθόλου να τσαντιστείς, πως ο άλλος λειτουργεί κανονικά και πως το πιθανότερο έτσι θα λειτουργούσες και εσύ; Ε; Πως;
Και ενώ όλα αυτά περνάνε απ' το μυαλό σου και σκέφτεσαι πως μια κατάσταση είναι κανονική θα έπρεπε ως νορμάλ άνθρωπος - ποιος είναι ο νορμάλ άνθρωπος θα μου πεις τώρα - να μην μουτρώσεις, να μη θυμώσεις, να μην κάνεις καν θέμα. Και αντί γι' αυτό, νοιώθεις το αίμα να κυλά πιο έντονα στις φλέβες σου και το κεφάλι σου να πιέζεται από το θυμό καθώς ένα μικρό διαβολάκι με το παρατσούκλι θιγμένος εγωισμός κάνει τα νεύρα σου να τεντώνουν. Χωρίς μάλιστα να έχει δίκιο. Ουφ.

Τα χω πάρει …οι σκέψεις στριφογυρίζουν άτακτα στο μυαλό μου, τα δάκρυα κυλούν ανεμπόδιστα από τα μάτια μου… και στέκω εδώ, ανήμπορη να εξηγήσω το γιατί– όχι μόνο στον άλλο αλλά ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.

ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΤΩΡΑ!!

Δεν ξέρω, αυτό κάτι μου θυμίζει. Μάλλον είναι κάποιο σύνθημα που έχει χαραχθεί βαθιά μέσα στο μυαλό μου. Από τις μέρες του δημοτικού σχολείου νομίζω...Ανακύκλωση. Είναι ότι λιγότερο μπορεί να κάνει κανείς για τούτο το έρμο το περιβάλλον. Πολύ χάρηκα λοιπόν, που τις τελευταίες βδομάδες όλες οι γωνιές των δρόμων έχουν γεμίσει με κάδους έτοιμους να υποδεχτούν ότι υλικό ανακυκλώνεται και όχι μόνο το χαρτάκι. Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο θα λειτουργήσουν σωστά όλα αυτά - στην Ελλάδα ζούμε μη γελιόμαστε - από το τι θα πετάξουν μέσα σε αυτούς τους κάδους οι φανταστικοί Ελληνάρες μέχρι το τι κατάληξη θα έχει αυτό σε σχέση με τους υπέροχους κρατικούς μηχανισμούς και διαδικασίες.
Πάντως οι κάδοι είναι εκεί - και είναι ένα πρώτο βήμα. Στο χέρι μας είναι να δουλέψουν σωστά ή όχι. Και είναι μια ωραία αίσθηση αυτή της ανακύκλωσης. Ότι κάτι κάνεις, ότι πετάς λιγότερα και χρησιμοποιείς περισσότερα. Μια χαρά...
Να ακόμη και τώρα, που σε μια φάση εκκαθάρισης αποφάσισα να ξεφορτωθώ χιλιάδες έντυπες σημειώσεις από την πορεία των φοιτητικών μου χρόνων - 7 περίπου συναπτά έτη ήταν αυτά - δεν αισθάνομαι ότι τις πετάω και πάνε χαμένες, απλά ότι συνεχίζουν τον κύκλο τους και αυτό είναι το επόμενο στάδιο.Και γεμίζοντας σακούλες και σακούλες με χαρτί χαίρομαι πάρα πολύ που μπορούν να πάνε στον κατάλληλο κάδο και ίσως να ξαναχρησιμοποιηθούν.
Και δεν με ενοχλεί να κάνω ένα βήμα παραπάνω ή μια extra βόλτα με το αυτοκίνητο προκειμένου να βάλω και το δικό μου λιθαράκι μπας και σώσουμε κάτι, έστω και το ελάχιστο σε τούτον το πλανήτη. Και ας είναι το λιθαράκι μου τόσο μικρό. Αυτό λέω και στους γύρω μου που φαίνεται να αδιαφορούν – που βαριούνται να κουβαλήσουν, να πάνε ως τον πλησιέστερο κάδο γιατί πιστεύουν πως δεν θα αλλάξει τίποτε και πως πέντε σελίδες δεν κάνουν τη διαφορά. Και που ξέρουν…. Μπορεί και να την κάνουν… γιατί σ’ αυτή τη ζωή οι λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά! Ας είμαι και εγώ λοιπόν μια μικρή λεπτομέρεια, μου αρκεί!

Δεύτερη εφηβεία... ή μήπως ενηλικίωση;

Τώρα στα 30 μου; Είναι δυνατόν; Κι όμως έτσι αισθάνομαι, δεν ξέρω ίσως είναι περίεργη η φάση της ζωής μου , απλά.... συζητήσεις επί συζητήσεων για το τι είναι σωστό, τι λάθος, τι πρέπει, τι δεν πρέπει, τι δεν θα σε προδώσει, τι θα σε απογοητεύσει στο μέλλον κλπ κλπ. Κι εγώ αισθάνομαι να μη βγάζω άκρη και μπερδεύομαι. Όπως τότε που ήμουν δεκατέσσερα, δεκαπέντε...πόσες ώρες δεν φάγαμε μέσα στο A Paris προσπαθώντας να εξηγήσουμε τον κόσμο. Εντάξει, τότε ήμουν ίσως περισσότερο απόλυτη στις απόψεις μου. Τώρα έχω αρχίσει να αναθεωρώ καταστάσεις, πρόσωπα και πεποιθήσεις...αλλά και πάλι, άκρη δεν φαίνεται να βγαίνει.
Είμαι μόνο εγώ άραγε; Κοιτώντας δίπλα μου δεν το νομίζω καθόλου. Τόσοι άνθρωποι, που έχουν από καιρό αφήσει τα 30, συνεχίζουν να ψάχνονται και αυτοί... για πόσο ακόμη; Ίσως και για πάντα φαντάζομαι.... Και δεν είναι απόλυτα κακό αυτό. Γιατί όταν ψάχνεις, εναλλάσσεσαι, αλλάζεις και αναθεωρείς, εξακολουθείς να υπάρχεις και να μεταμορφώνεσαι. Συνεχίζεις να ζεις και να δίνεις το δικό σου αγώνα...Όχι δεν είναι καθόλου κακό αυτό.
Είναι και οι άλλοι - αυτοί που υποστηρίζουν πως την έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι, πως έχουν φάει τα μούτρα τους και γι' αυτό είναι οι απόψεις τους πια παγιωμένες. Δεν τους κατηγορώ - δίκιο θα' χουν κι αυτοί.
Απλά για 2 πράγματα είμαι σίγουρη σε αυτή τη ζωή:
1) Ότι για τίποτε δεν μπορεί να είσαι σίγουρος - οκ, αυτό δεν είναι δική μου ανακάλυψη παρά λόγια σοφών ανδρών που τα ασπάζομαι
και
2) Ότι εγώ είμαι εγώ και αντιδρώ με τρόπο που ούτε εγώ δεν μπορώ να προβλέψω στην κάθε δεδομένη περίσταση και δεν έχω πρόβλημα να μάθω μέσα από τα λάθη μου ακόμη και σπάζοντας τα μούτρα μου απέναντι στις γροθιές όχι μόνο αντιπάλων αλλά και φαινομενικά συμπαικτών.
Αυτά.

Και μετά το Σαββατοκύριακο...η Δευτέρα.

κι εκεί που ηρεμείς, που χαλαρώνεις, που ξεκουράζεσαι.... εκεί που συνηθίζει ο οργανισμός σου να λειτουργεί σε κανονικούς ρυθμούς... τσουπ έρχεται το βράδυ της Κυριακής και αρχίζουν να ανατρέπονται όλα. Γιατί; Απλά γιατί ξημερώνει Δευτέρα. Και Δευτέρα σημαίνει ότι ξυπνάς με ξυπνητήρι, τρέχεις να ετοιμαστείς, να προλάβεις λεωφορεία, τρόλεϊ και ηλεκτρικούς για να πας στο γραφείο. Κι εκεί... συναντάς τους περίλυπους συνεργάτες σου που μοιάζουν και αυτοί έξω από τα νερά τους, που κάπου αλλού θα ήθελαν να είναι πραγματικά, ίσως στον καναπέ τους που ήταν και την Κυριακή το πρωί διαβάζοντας εφημερίδα, ίσως στο καφέ της γειτονιάς με την παρέα τους, ίσως στην ίδια παραλία που βρίσκονταν και χθες με συντροφιά τον ήλιο. Μη με παρεξηγήσετε, δεν είναι πως δεν μου αρέσει η δουλειά μου ή να δουλεύω γενικώς (δεν θα το επιδίωκα άλλωστε σε τέτοιο βαθμό) απλά πέρασα υπέροχα το Σαββατοκύριακο. Και ας έκανα τόσες δουλειές που έπρεπε να γίνουν, και ας υπάρχει μια μετακόμιση που βρίσκεται στο προσκήνιο, και ας δούλεψα και την Κυριακή το πρωί, και ας αναλώθηκα σε διαδρομές Χαϊδάρι - Κέντρο - Νέα Σμύρνη και αντιστρόφως. Απλά όλα έγιναν σε ρυθμούς Σαββατοκύριακου, πιο χαλαρούς, πιο ράθυμους.... αλλά έγιναν. Κι έγιναν κι άλλα: βόλτες, σινεμά, φαγητό με φίλους κ.λ.π. Πως στ' αλήθεια χωρέσανε όλα τούτα, χωρίς να με κουράσουνε κιόλας; Έχει άλλο χρώμα το ΣΚ φαίνεται..διαφορετικό. Αλλά περνάει γρήγορα, όπως και γενικότερα ο χρόνος όταν περνάς καλά...όπως θα περάσει και τούτη άλλωστε η Δευτέρα.

Το αργυρό δεν με χαλάει καθόλου....

Έτσι κι αλλιώς το χρυσαφί δεν είναι το χρώμα μου!! Άλλωστε όταν μιλάμε για τέτοια επίπεδα, η δεύτερη θέση δεν φαντάζει και τόσο μακρυά από την πρώτη. Μια χαρά είναι, μπράβο στα παιδιά - που μεταξύ μας - με γλυτώσανε και από τις διαδρομές στην Ομόνοια. Α! Μου το είχα υποσχεθεί, αυτή την φορά θα κατέβαινα κι εγώ - απλώς... δεν έκατσε τελικά.

P.S. Παναγιώτης Γιαννάκης for ever. Όλα τα λεφτά.

Σεπτέβρης ....

όχι δεν αναφέρομαι στο μυθιστόρημα της Ρόζαμουντ Πίλτσερ, αν και αποτελεί την αγαπημένη μου "καλοκαιρινή συγγραφέα", απλά.... 1η του μηνός σήμερα και είπα να το σχολιάσω.
Μ' αρέσει ο Σεπτέμβριος, πάντα μ' άρεσε.... ίσως επειδή τον έχω συνδυάσει με τη γιορτή μου, ίσως επειδή έρχονται τα πρωτοβρόχια μετά τις ζέστες, ίσως επειδή είναι μήνας αλλαγών, ίσως επειδή πάντα με τον Σεπτέμβρη σχεδιάζεται και μια καινούρια αρχή. Όπως οι δίαιτες αρχίζουν Δευτέρα, έτσι και άλλα πολλά πράγματα αρχίζουν Σεπτέμβρη....σχολείο, γυμναστήριο, νέες συνήθειες και αποφάσεις για νέες αρχές....
Νέα αρχή και στο υπουργείο σήμερα με την εφαρμογή του νέου ωραρίου για τους υπαλλήλους. 9 -4:30 λοιπόν και το βασικό πλεονέκτημα του Δημοσίου (you know ... 3 η ώρα είσαι σπίτι σου...) φαίνεται να καταργείται. Εντάξει, επιλογή μου δε λέω, και μεταξύ μας, φαίνεται να μου αρέσει - δεν είναι και άσχημο να μη σηκώνεσαι γύρω στις 6 το πρωί!! Στην αρχή ήταν περίεργο που οι περισσότεροι συνάδελφοι αποχώρησαν στις 3:00 αλλά μετά επικράτησε μια όμορφη ηρεμία, μια ώρα όπου μπορείς να συγκεντρωθείς και να κάνεις πιο ήρεμα αυτό που έχεις. Μια χαρά.... Τέλος πάντων, πρώτες μέρες είναι, θα δείξει.
Σεπτέμβρης λοιπόν και από εκεί που δεν ετοίμαζα εγώ κάτι καινούριο τα έφερε ο μήνας μόνος του τελικά. Μετακομίσεις, αλλαγές, νέα πλάνα, νέα σπίτια, νέα ζωή σχεδόν... λίγο στο τρέξιμο, λίγο στη φασαρία αλλά ΜΙΑ ΧΑΡΑ. Καλό μήνα να έχουμε λοιπόν... αν και Σεπτέμβρης είναι, μόνο καλός μπορεί να είναι.

Η ιστορία γράφεται ξάνα....

ΕΛΛΑΔΑ - ΗΠΑ : 101- 95 ΤΕΛΙΚΟ ΣΚΟΡ.

No comment. Ραντεβού απλώς την Κυριακή!!!

Πάνω στην τρέλα μου πάνω στην αλητία μου, ήρθε το γράμμα για να κάνω τη θητεία μου....

Όχι δεν είναι αλβανικής καταγωγής, δεν είναι καν ο Πάσσαρης. Είναι ο Τεούλης αλλά κοιτάχτε πως έγινε μιας και τον πήρανε φαντάρο. Στην αεροπορία τον πήρανε βασικά αλλά οκ.
Άντε καλή θητεία......Θα μου λέιψεις ξαδερφούλη, ιδιαίτερα τα δύσκολα απογεύματα στο γραφείο.

Για να μην μπερδευόμαστε, το post αυτό ανέβηκε την 30/08/2006 - τότε έφυγε για Τρίπολη - αλλά κατά λάθος το έσβησα χθες και είπα να το επαναφέρω σήμερα. :-)